Γύρω του οι διαβάτες περνούσαν σαν να βρίσκονταν επάνω σε έναν κινούμενο ιμάντα… σε μια ευθεία, με τον ίδιο βηματισμό, με το ίδιο βλέμμα, με τα ίδια σχεδόν ρούχα, μιλώντας γύρω από τα ίδια θέματα της μίζερης Πραγματικότητας.
Όλοι ίδιοι … όλοι όμοιοι. Σαν προϊόντα επάνω σε έναν ιμάντα μεταφοράς, σε ένα εργοστάσιο κατασκευής άψυχων πραγμάτων, προορισμένα να είναι χρηστικά, ίσως και ωφέλιμα, μα ποτέ ενσυνείδητα.
Το βλέμμα του έπεσε στους θαμώνες της θορυβώδους καφετέριας αριστερά του.
Γυναίκες και άνδρες, νέα παιδιά όμορφα στην θωριά, νέα παιδιά που μοιράζονταν την ίδια κενότητα στο βλέμμα. Κάθονταν μαζί σε παρέες μα δεν μιλούσαν … υπνωτισμένοι μονάχα κοιτούσαν τα μικρά παράθυρα στον δικό τους μοναχικό κόσμο, εκείνον του κινητού τους τηλεφώνου.
Το μικρό κοριτσάκι με τα σκισμένα ρούχα και το μεγάλο χαμόγελο, έσερνε πίσω του μια πάνινη κούκλα … μια από εκείνες τις παλιές τις Παταπούφες με τα κίτρινα μαλλιά και τις μπάλες βαμβακιού να ξεγλιστρούν από τις τρύπες του κορμού της.
Τραγουδούσε ευτυχισμένο, καλπάζοντας με εκείνο το βήμα που μόνο τα μικρά κορίτσια μπορούν να πετύχουν, μόνον στην περίοδο της παιδικής αθωότητας … πολύ πριν η Εύα μέσα τους κόψει την πρώτη μπουκιά από εκείνο το κατακόκκινο μήλο.
Ο πιτσιρικάς μάζεψε γρήγορα την πολύχρωμη σβούρα από το πεζοδρόμιο για να μην την πατήσει η όμορφη νεράιδα που τον πλησίαζε.
Κάπου είχε ακούσει πως ο στροβιλισμός μιας σβούρας μπορεί να ανοίξει Πύλες σε Άλλους Κόσμους…
Κόσμους όπου τα παιδιά έχουν όλα ένα πιάτο φαγητό και μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Κόσμους όπου η μητέρα πλέκει στο σαλόνι, δίπλα στον πατέρα που διαβάζει εφημερίδα.
Κόσμους όπου οι λέξεις “σπίτι”, “μητέρα”, “πατέρας” δεν είναι απλά άυλες έννοιες, αλλά ζεστές αγκαλιές.
Κόσμους συνηθισμένους για πολλά παιδιά.
Κόσμους που φαντάζουν Παράδεισος για κάποια άλλα…
Η νεράιδα με την κίτρινη Παταπούφα ήταν πια δίπλα του.
Του χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο και με εκείνη την αγγελική, παιδική αθωότητα τον ρώτησε:
“Θέλεις να παίξουμε;”
Και η σβούρα γύρισε …
Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος
Σαν επίλογος:
Η 12η Απριλίου έχει θεσπιστεί σαν Παγκόσμια Ημέρα των παιδιών στους δρόμους … παιδιά ορφανά, παιδιά άστεγα, παιδιά που ίσως δεν έχουν Επόμενη Ημέρα.
Αυτό που εμείς θεωρούμε δεδομένο, για κάποιους συνανθρώπους μας είναι λόγος προσευχής.
Η Ευλογία της Τύχης δεν μας δίνεται για να την καρπωθούμε εγωιστικά και πλεονεκτικά … μας δίνεται γιατί Κάποιος, Κάπου, με Κάποια κριτήρια μας έκρινε άξιους να την διαχειριστούμε.
Μοιραστείτε την με τους γύρω σας… αυτό το μοίρασμα είναι το μόνο που δεν δημιουργεί έλλειμμα σε αυτόν που δίνει, αλλά αντιθέτως του χαρίζει με την σειρά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου